توجه: این خاطره به صورت صوتی از یکی از دانشجویان خوب خوابگاه دخترانه جمالزاده گرفته شده است و پس از ویرایش و بازنویسی به شکل متن زیر در آمده است.
سلام. یادش بخیر سال 93 بود که کنکور سراسری شرکت کردم و با رتبه خوب قبول شدم. همیشه از بچگیم آرزوم بود که بتونم روزی تهران درس بخونم. هیچ وقت یادم نمیره روز اعلام نتایج چقدر هیجان داشتم که داره رویا و آرزوهام به وقوع می پیونده.
هیچ وقت یادم نمیره روزی که نتایج قبولی دانشگاه سراسری اومد و فهمیدم که دانشگاه تهران، رشته حقوق قبول شدم سر از پا نمی شناختم. از ذوق زدگی زیاد قش کردم و رفتم زیر سِرُم.
وای خدا یعنی میشه من هر روز تو پیاده روهای انقلاب بین دریایی از کتاب های روز قدم بزنم و درسمو بخونم. همه چی داشت درست پیش می رفت که بابام گفت:
ببینم دختر جون تو این شهر به این بزرگی کجا می خوای زندگی کنی؟ هیچ فکرشو کردی؟
سریع در جواب گفتم:
خب معلومه پدر جان ! بقیه کجا میرن ؟ خوابگاه دانشجویی دخترانه دیگه !
یه کمی اخم کرد و گفت نمی دونم باید فکرامو کنم. دختر بزرگ نکردم که بفرستم تو شهر غریب بی پشت و پناه !
خیلی ناراحت بودم از اینکه حالا دانشگاه و رشته ای که دوست داشتم قبول شدم و می تونم به رویاهای بچگیم برسم باید استرس اینو داشته باشم که بابام مانعم بشه و نذاره ادامه تحصیل بدم. البته به پدرم حق میدادم نگران باشه ولی نمی تونستم قبول کنم که از رویاهام دست بکشم.
وضع مالی مون هم اینقدرها عالی نبود که بتونم یک خونه در مرکز شهر تهران اجاره کنم. به خونه های اشتراکی که خود دانشجویان هم می گرفتند اعتمادی نداشتم و اگرم داشتم پدرم اجازه نمیداد.
آخر شبی داشتم با یکی از دوستانم تو وایبر چت می کردم و در مورد این مشکلم باهاش حرف می زدم که برگشت گفت:
خب دختر چرا نمیری خوابگاه بگیری؟ حتما خود دانشگاه تهران خوابگاه داره و بهت میده. این همه دانشجو از شهرستان های دیگه میان تو هم یکیشون.
وای خدا چرا این فکر زودتر به ذهن خودم نرسیده بود. دوباره بال در آورده بودم از خوشحالی و شبونه شماره تماس مسئول خوابگاه های دانشجویی دانشگاه تهران رو در آوردم از اینترنت و تصمیم گرفتم که اول صبح باهاش تماس بگیرم و شرایط ثبت نام خوابگاه رو جویا بشم.
صبح اول وقت تماس گرفتم و بعد از چند دقیقه تونستم با مسئول خوابگاه دانشگاه تهران صحبت کنم.
سلام جناب خسته نباشید. من امسال رشته حقوق دانشگاه تهران قبول شدم. خواستم شرایط ثبت نام خوابگاه رو بدونم و اینکه چه مدارکی لازم داره و کی باید بیایم.
سه ثانیه طول نکشید که دوباره احساس کردم برگشتم ته چاه. چرا که مسئول خوابگاه که معلوم بود اینقدر این جواب رو تکرار کرده بود که حوصله کسی را نداشت با بی اعتنایی و صدایی آروم گفت:
خانم امسال ظرفیت خوابگاه هامون همگی پر شده و اصلا جای خالی نداریم برای دانشجویی. ایشالا از ترم بعد.
و بدون اینکه اجازه بده من دوباره حرفی بزنم و بگم ” آخه یعنی چی ما باید چیکار کنیم؟! ” گوشی تلفن رو بدون خداحافظی قطع کرد. دوباره روز از نو و روزی از نو. حالا بابای من که منتظر بهونه بود تا اجازه نده من برم تهران، می تونست راحت تر حرفشو به کرسی بنشونه.
البته نا گفته نماند دلیل مخالفت پدر من به خاطر وابستگی شدید و علاقه‌ی زیاد بین دختر و پدر بود و بابام واقعا عاشقانه منو دوست داشت و بهم اعتماد داشت. همین جا ازش تشکر می کنم چون اگر ایشان نبودند من امکان نداشت بتونم موفق بشم.
زانوی غم بغل گرفته بودم و به همون دوستم دوباره پیام دادم که بابا فاطمه ببین چقدر من بدشانسم. دانشگاه تهران امسال ظرفیت خالی خوابگاه نداره. چه خاکی به سرم بریزم آخه من؟
دوستم فاطمه که انگار تعجب نکرده بود گفت:
ای بابا تو چقدر خنگی دختر. این همه خوابگاه دخترانه تو میدان انقلاب ریخته. یکیش رو برو اسم بنویس دیگه. تازه از خوابگاه خود دانشگاه هم امکاناتش بهتره.
و بعد بهم قول داد که از دوستان دیگش که تو تهران دارن درس می خونن یک پرس و جویی کنه تا یک خوابگاه خوب و مناسب رو بهم معرفی کنه.
بعد از کلی پرس و جو و گشت و گذار دو سه تا خوابگاه در حوالی میدان انقلاب پیدا کردیم و قرار شد یک روز با پدر و مادرم سه تایی بریم و ببینیم که چه جور محیطی دارن و یکی شون رو انتخاب کنیم. خدا رو شکر که خوابگاه دخترانه در خیابان جمالزاده نزدیک میدان انقلاب رو هم پدر و هم مادرم پسندیدن و از همون اول با رفتار پرسنلشون مشخص بود که با باقی خوابگاه ها فرق دارند.
واقعا باید تشکر کنم از مدیریت محترم خوابگاه دخترانه جمالزاده بابت امکانات خوبشون و محیط سالمی که برای دانشجوبان فراهم کردم. این خاطره هم برای من خیلی با ارزشه چون منو یاد روزای خوش زندگیم میندازه.